7.

Bakowce

Linia Wołyńska
pochodząca od Sebastiana Rodziewicza

 
 

BAKOWCE

          Bakowce leżały kilometr od Ławrowa. Były niewielką kolonią osadniczą. Leżały w centrum dawnych dóbr ziemskich Lubomirskich. Ziemie osadnicze pochodziły z parcelacji tych dóbr. Kilka kilometrów na wschód przepływała rzeka Styr. Ziemie, jak wszędzie w tych stronach, były bardzo dobre. Przeważały łąki i sady w bliskości gospodarstw. W sąsiedztwie były ławrowskie lasy.
W okresie naporu UPA placówką samoobrony był pałac należący kiedyś do Lubomirskich. Chronili się w nim polscy mieszkańcy okolic Ławrowa, w tym także Polacy z Bakowców. Godzinę po ewakuacji ostatnich Polaków, przymusowo opuszczających rodzinną ziemię w 1944 roku , pałac Lubomirskich już płonął. Aleksander Rozdziewicz – najmłodszy syn Sebastiana i Izabeli z domu Rudzka, urodził się w 1837 roku w Ławrowie. Do osiągnięcia pełnoletniości przebywał na dworze i pod okiem ojca kształcił się i pracował doskonaląc swoją wiedzę w zakresie zarządzania dobrami. W 1866 roku poślubił Konstancją Olewińską, dworkę księżnej, urodzoną w 1840 roku w Ławrowie. Aleksander i Konstancja mieli syna i trzy córki.
Aleksander Rodziewicz i Konstancja z domu Olewińska dali początek najmłodszej, Trzeciej Gałęzi WOŁYŃSKIEJ LINII RODU RODZIEWICZÓW, zwanej Gałęzią Bakowiecką. Gałąź Bakowiecka stała się najbardziej światłą gałęzią Rodu. Jej przedstawiciele bezpośrednio czerpali z dworu wiedzę, kulturę i obyczaje przekazując to swym potomnym. Aleksander Rodziewicz z Ławrowa, jak i jego bracia, Antoni ze Skurczą i Stanisław z Zagai, po 1876 roku nabył ziemię, którą wcześniej dzierżawił. Ziemie, których stali się właścicielami, pochodziły z masowej wyprzedaży po konfiskacie majątków. Aleksander zmarł w roku 1908 przeżywszy 71 lat a Konstancja w roku 1916 przeżywszy lat 76, z trzech synowych Sebastiana żyła najdłużej.

 

ŁAWRÓW

          Ławrów, leżący na szlaku Łuck – Beresteczko, był siedzibą położonych wśród pól i lasów dóbr księżnej Lubomirskiej z centralnym Nałożeniem pałacowym. Dobra te obejmowały olbrzymi obszar ziemi, majątek Lubomirskich został w dużej części rozparcelowany w połowie wieku. Nabytki ziemne pierwszych pokoleń Rodu Rodziewiczów pochodzą z tych rozparcelowań. Dotyczy to w szczególności trzech synów Sebastiana Rodziewicza i jego żony. Niedaleko Ławrowa, w odległości 10 kilometrów na wschód, przepływała pięknie meandrująca rzeka Styr z rozlewiskami i mokradłami. Teren otoczony był przepięknymi lawrowskimi lasami.
Pałac nie przedstawiał specjalnej wartości zabytkowej. Nie było nim także specjalnych zbiorów. Wokół pałacu były piękne, potężne ogrody i sady. Wartość pałacu była w jego właścicielach i ich dobrym oddziaływaniu na okoliczną ludność. W 1943 roku w pałacu zorganizowano „placówkę” samoobrony antyukraińskiej. Polska ludność gromadziła się w niej, szczególnie nocami, pod osłoną niewielkiej ilości uzbrojonych obrońców z polskich oddziałów samoobrony. W 1944 roku pałac zniszczyli i spalili nacjonaliści ukraińscy z oddziałow UPA. Nic po nim nie pozostało. Księżna Lubomirska słynęła z dobroci, łaskawości i kultury osobistej więc Ławrów był ośrodkiem kultury, oświaty i administracji.
W 1806 roku korzystając z łaskawości księżnej, w charakterze pomocnika zarządcy dóbr został zatrudniony pochodzący z Litwy SEBASTIAN RODZIEWICZ.
Młody i przystojny Sebastian, od momentu przybycia, stał się obiektem zainteresowania córki zarządcy IZABELI RUDZKIEJ. W 1809 roku Sebastian Rodziewicz i Izabela Rudzka zawarli związek małżeński. Po śmierci ojca Izabeli, dotychczasowego zarządcy, Sebastian Rodziewicz awansuje na stanowisko zarządcy dóbr księżnej Lubomirskiej. Sebastian i Izabela mieli trzech synów, założycieli Trzech Gałęzi WOŁYŃSKIEJ LINII RODU RODZIEWICZÓW. Sebastian zmarł w 1860 roku przeżywszy 78 lat a Izabela w roku 1865 przeżywszy 74 lata.

 

Mapa II RP